Salaam Alaikoum,

Ik ben een meisje van Colombiaanse afkomst, geboren op 17-09-1992. Ik ben Katholiek opgevoed. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik negen was.
In mijn jeugd heb ik Bijbelles gehad en ging ik naar de kerk. Rond mijn dertiende besloot ik dat ik niet meer naar de kerk zou gaan. Dit had een reden, mijn moeder bracht me altijd naar een Colombiaanse kerk. Later gingen we naar een andere kerk, de meerderheid was daar van Dominicaanse afkomst. De switch die mijn moeder tussen de kerken heeft gemaakt heb ik nooit begrepen. Op een geven moment wou ik daar niet meer heen. Dat kwam voornamelijk omdat ik de mensen daar hysterisch gedrag zag vertonen, zoals huilen en schreeuwen. Al gauw merkte ik dat ik me er niet op mijn gemak voelde. Ik werd bang van de sfeer daar.

Naarmate ik ouder werd merkte ik dat ik snel geneigd was mezelf bezig te houden met foute dingen. Zo leerde ik op mijn veertiende een Marokkaanse jongen kennen, een jaar later hadden we een relatie. Na anderhalf jaar begon hij me te vertellen over zijn geloof, de Islam. Ik begon voor de Katholieken op te komen, waardoor we discussieerde. Op een dag vroeg hij me of ik me ooit een moslim zou zijn. Boos liet ik hem weten dat ik nooit een moslim zou worden. Maar hij was geen opgever. Hij vertelde me mooie verhalen. Mooie verhalen over de Islam. Op een wonderbaarlijke manier begon ik er naar te luisteren en wekte het interesse bij me op. Interesse die me aanspoorde om dieper te graven, ik ging zoeken op het internet en zo kwam ik in aanraking met nog meer mooie verhalen.

Ik verdiepte me ook in het Christendom en het Jodendom. Ik was op zoek naar iets. Het Jodendom viel snel af. Na een aantal keer verschillende dingen gelezen te hebben wou ik er niks meer mee te maken hebben. Terwijl ik me verdiepte in het Christendom wou ik ook gaan vasten op hun manier, maar was ik te laat, het was al afgelopen voor dat jaar. De Ramadan stond voor de deur. Ik kreeg te horen dat als je meedeed aan de Ramadan je zondes vergeven zouden worden. Ik had veel zondes en wou vergeven worden. Ik wist toen de tijd niet dat het alleen gelde voor moslims. Ik deed mee en hoe meer ik las over de Christendom hoe ik ontdekte dat vele dingen elkaar tegenspraken. Ik vond het vreemd hoe verhalen anders werden gezegd door verschillende mensen. Je kon daardoor eigenlijk niet weten wat de waarheid was. Terwijl je bij de Islam één waarheid hebt. Één persoon die alles verteld. Ik begon me veel meer te verdiepen in de Islam en liet het Christendom achterwege. In de maand Ramadan begon ik te lezen over wat de Islam inhoud. Over wat het gaat. Over de bedoelingen ervan. Ik merkte op dat op ieder vraag je had je een antwoord kreeg, terwijl je dat bij het Christendom niet had. Wat me ook aantrok was dat er ook redenen werden gegeven. Over waarom bepaalde dingen niet mogen, wat de nadelen ervan zijn als je het toch doet. Ook de verplichtingen van de moslims werden uitgelegd. Waarom ze tot dingen verplicht waren, wat de voordelen ervan zijn. Dat vond ik allemaal ook niet in andere godsdiensten. Mijn ouders maakte vaak van die spottende opmerkingen zoals 'je bent een Colombiaan, geen Marokkaan.' Maar ik negeerde dit. Hoe dieper ik in de Islam ging, hoe erger de opmerkingen werden.

Een half jaar later las ik een verhaal dat ik me nu vaag kan herinneren. Het ging over een vrouw die Christen was en tegen moslims zei dat ze naar de hel zouden gaan. Op de één of andere manier die ik me niet herinner begon zij zich ook te verdiepen in de Islam. Een man ging naar haar huis toe en ze vroeg hem van alles en nog wat. Hij was heel de tijd stil en had op alles een antwoord. Hij vroeg haar twee dingen. 'Geloof je in Allah?'. Zij antwoordde met 'ja'. Hij vroeg haar de tweede vraag en dat was 'Geloof je in de Profeet Mohammed (sallalahu aleyhi wa sallem'. Ook op dat antwoordde ze met 'Ja'. Na de twee antwoorden vertelde hij haar dat ze moslim was. Op dat moment was ik even in de war. Ik las de zin opnieuw, maar dan dit keer alsof ik antwoordde. Ook mijn antwoord was 'Ja' op alle twee de vragen. Ik wist even niet wat me overkwam. Ik vroeg aan me verloofde of dat betekende of ik moslim was. Hij beaamde het en ik was teleurgesteld dat ik nog geen moslim was en ik moest huilen vanwege mijn velen zondes waarvan ik me bewust was. Vanaf dat moment wist ik dat ik in de Islam geloofde.

Een aantal maanden erna stopte ik met het eten van varkensvlees. Ook mijn kledingstijl paste ik aan. Ik koos bewust voor bedekte kleding en langere kleding zodat ze mijn rondingen bedekte. Ik besloot geen haram vlees meer te eten. Na negen maanden na de dag dat ik erin geloofde heb ik me bekeerd op 03-02-2011, Alhamdoulilah.
M'n moeder wist een paar maanden van te voren al dat ik het wou doen. Ze begon te huilen en vroeg me waarom ik haar dit aandeed. Ze reageerde heel negatief. Ik stelde het ook uit, omdat ik het niet aankon om gelijk hoofddoek te dragen en was bang voor de reactie van me ouders. Nu weet ik dat je alles stap voor stap moet doen in de Islam. Allah verwacht niet van je dat je gelijk alles goed doet. Begin eerst met de 5 zuilen en hoe meer je je verdiept in de Islam hoe meer je Insha'Allah zal doen met de tijd. Op het moment dat ik me bekeerde was het rond 3 uur 's nachts. Ik zat na te denken en was toen vast besloten om het te doen. Ik wou het niet meer uitstellen en ik was bang geworden dat als ik op dat moment zou dood gaan ik als een kafir zou dood gaan. Ik werd zo bang van die gedachte dat ik opstond de grote wassing deed en erna me inmiddels verloofd opbelde. Ik vertelde hem dat ik het ging doen, maar niet alleen durfde. Ik voelde heel veel angst. Nu weet ik dat het de shaytan was die me tegenhield. Hij zei de shahada samen met mij. Ik herhaalde het erna weer in me eentje, want ik kon me niet goed concentreren op de woorden als we tegelijkertijd spraken. Ik concentreerde me op Allah en vroeg Hem hulp, hulp voor de reactie van mijn moeder. Ik vertelde het haar en Alhamdoulilah reageerde ze niet zo erg zoals ik had verwacht. Ze zei dat het mij keuze was. Ze was er niet blij mee. Wat mijn vader betreft was ik best angstig, het duurde dan ook zes dagen voordat ik het hem had vertelt. Dit komt omdat hij best een racistisch persoon is. Ook hij reageerde rustig Alhamdoulilah. Ik krijg tot de dag van vandaag nog steeds commentaar. Het is vaak voorgekomen dat ik heb gehuild, gehuild omdat hun woorden te hard waren aangekomen. Harder dan ik aankon of aankan. Ze hebben me pijn gedaan.

Één jaar geleden besloot ik hoofddoek te dragen. Een week of twee van te voren was ik naar de moskee gegaan. Ik zag allemaal meiden die een abaya droegen met hoofddoek of ghimaar. Eentje droeg zelfs een boerka. Er waren twee bekeerlingen die bedekt waren.
En op dat moment werd ik me bewust van de emotie schaamte. Mijn zusters waren allemaal bedekt. Ik niet. Voordat ik dat beeld had gezien, zusters bedekt. Had ik al eerder emotievolle momenten gehad. Voornamelijk bij het beluisteren van de anasheed. Maar zeker ook door het feit dat ik geen hoofddoek durfde te dragen, vanwege mijn ouders. Één week later dan het bezoek aan de moskee was ik er zeker van. Ik zou mijn hoofddoek omdoen. Wel was ik van plan om eerst mijn ouders in te lichten. Zodat ze op de hoogte zouden zijn. Het konden verwerken. Zodat ze er aan konden gaan wennen. Want mijn hoofddoek zou een deel uitmaken van mij, mijn leven, hun dochter. De hoofddoek zou ten allen tijden blijven. Geen man mocht mijn haar meer zien. En of mijn ouders nu boos of woedend zouden worden, ik stond achter mijn keuze. Een keuze waar ik alles voor over had, zelfs narigheid met mijn ouders.

Mijn vaders reactie was pijnlijk. Hij vertelde me dat hij zich voor mij zou schamen. Ik viel stil en liep weg, huilend. Mijn vader die zich zou schamen voor mij. Ook mijn moeder droeg haar steentje bij. Ze had het jammer gevonden, vroeg zich af waarom ik het deed. Hun reacties waren erg kwetsend geweest. Maar desondanks alles bleef ik achter mijn keuze staan. Enkele dagen later deed ik mijn hoofddoek om. Uitstellen kon ik niet, hij moest om. Mijn ouders probeerde ik te ontwijken, zo min mogelijk aan te kijken. Bang voor een teleurstellende of vieze blik. Met de tijd mee wende ik aan het feit dat ik een hoofddoek droeg, in hun bijzijn.

Het hoofddoek dragen was best moeilijk, en als ik eerlijk moet zijn is dat soms nog steeds het geval. Alleen kan ik me nu erbij neerleggen, het stukje stof hoort bij mij. Ongeacht ik me er niet gemakkelijk bij voelde, of mezelf erin voelde. Graag had ik het uitgesteld. En nu nog moet ik mezelf sterk houden daarin. De enige reden waarom ik het bleef dragen en het nog steeds draag is vanwege Allah Soubhana Wa Taala. Ik probeer me lusten en begeertes opzij te leggen en probeer me te richten op mijn plichten.

Mijn tip voor alle broeders en zusters die zich willen bekeren, maar het uitstellen is; niet uitstellen! Het is de shaytan die niet wilt dat je je bekeerd. Stom met het verzinnen van smoesjes. Weet voor wat je het doet. Als je ouders het probleem zijn weet dat hun niks voor je kunnen betekenen als je in je graf ligt. Als je iets laat voor Allah dan zal Hij je Insha Allah je iets beters ervoor in de plaats geven. Als de reden is dat je voor je 'gevoel' nog niet genoeg weet over de Islam. Dan is dat ook de shaytan die het gevoel groter maakt. Het enigste wat jij moet weten is of je gelooft dat er geen andere god is dan Allah, je gelooft in de profeten(dus ook in de Profeet Mohammed sallalhu aleyhi wa sallam), in zijn boeken de Tauraat (de Torah) de Zabur (De Psalmen) de Injil (Het Evangelie) de Koran, de engelen, de Dag Des Oordeels en de voorbeschikking. Als je in dat gelooft dan maakt dat alleen uit. Nadat je dit hebt gelezen en je gelooft erin loop dan nu naar je badkamer en doe de grote wassing en zeg de shahada. Je bent niet verplicht om het in de moskee te doen of samen met iemand. Het is alleen Allah en jij. Als je meer kennis wilt opdoen dan kan het ook na je bekering en dat weet JIJ ook! Ben je bang voor je ouders? Dan is het verstandiger om bang te zijn voor Allah, want alleen Hij bepaalt of je naar de hel of paradijs gaat. Als je hulp nodig hebt vraag het aan Allah en Insha'Allah zal Hij je helpen. Vergeet dit wereldse leven. Denk aan het hiernamaals. Dit alles is een test. Om te kijken welke plek je verdient. Doe je best voor Allah en ook voor jezelf, want door jouw daden kan je in de hel komen of het Paradijs. Vergeet niet dat je alles stap voor stap kan doen.

Wilt u reageren op dit verhaal? Mail naar: webmaster@moslima.nl onder vermelding van: Colombiaanse zuster